Park, który obecnie nosi imię Fryderyka Chopina powstał pod koniec XVII wieku jako ogród jezuicki, pełniąc rolę ogrodu botanicznego dla mnichów do 1775 roku.
W 1815 roku właścicielem stał się Antoni Henryk Radziwiłł jako namiestnik Wielkiego Księstwa Poznańskiego. Podjął on decyzję o urządzeniu parku jako dworu dworskiego. Połączono w nim szpalerowy ogród francuski z elementami parku angielskiego.
Co ciekawe, miejsce zaczęło pełnić istotną rolę w życiu dyplomatycznym i politycznym Księstwa. Organizowano tam spotkania polityczne i prowadzono rozmowy dyplomatyczne. Znalazły się także spotkania rozrywkowe.
W okresie międzywojennym, gdy w kolegium jezuickim mieściła się siedziba wojewody, park stał się jej częścią. W 1938 roku przez teren parku poprowadzono ulicę, która w tym miejscu przebiega do dziś – ul. Podgórną. W ten sposób podzielono teren założenia parkowego na dwie części.
Po II wojnie światowej w części kolegium jezuickiego działało przedszkole, a park stał się ogrodem zabaw dla dzieci.
Dopiero na przełomie XX i XXI wieku zdecydowano się na rewitalizację parku, przywracając mu świetność. Zabrano o zieleń na podstawie nowych projektów, wyznaczono alejki, małą architekturę, a także wybudowano ogrodzenie. W centralnym punkcie parku ustawiono popiersie patrona parku – Fryderyka Chopina.
Mur oporowy wokół parku przebiega zgodnie z linią starych murów obronnych Poznania z okresu powstania założenia klasztornego zakonu Jezuitów.
Obecnie trwają prace związane z remontem i renowacją muru. Jak informuje ZZM, powstaną one do końca listopada tego roku.
autorka: A. Karczewska
